Bijzondere verhalen - Nieuwetijdsgenezen

We beginnen met fysiek invoelen. Dat lukt niet echt, omdat ze niet goed contact maakt met haar lijf (de ziel is dan deels uit het lijf, uit zelfbescherming tegen het heftige voelen). Ik trek haar weer naar binnen door vanaf de knieën naar de voeten te strijken en daar komen de gevoelens al. Ze voelt druk op haar maag en haar borst en met die gevoelens probeer ik haar bij het verdriet te laten komen wat ik zelf al lang bij haar heb gevoeld. Maar het lukt niet. Steeds trekt ze zich weer terug in haar hoofd en voelt dan niets meer. Ze moet ineens plassen: volgens mij is dat een uitvlucht...

Als ze terug komt, lig ik op m’n rug naast haar matras en nodig haar uit om naast me te komen liggen. Ik mag haar hand vasthouden en stem me op haar af. Ik voel weer dat intense verdriet, maar laat dat nog niet merken.

Ineens voelt ze allemaal energie via mijn hand bij haar naar binnen komen. Die energie gaat naar haar buik en lijkt daar iets te verzamelen. Dan kruipt het omhoog en wordt er nog iets bij haar borst en keel opgepakt. Even later gaat het naar haar hoofd en dan zegt ze verbaasd: “Het is net alsof er stoom uit m’n ogen en neusgaten komt!”

Daar zat ik op te wachten, nu mag ik het loslaten. Ik barst in huilen uit en ontlaad een deel van haar verdriet. Op hetzelfde moment voelt zij zich heel rustig en warm worden. Ze is hier erg van onder de indruk.

Aan het eind zeg ik tegen haar: “Ik ga dit de volgende keer niet weer doen hoor, dan mag je zelf om je eigen verdriet huilen.”

Een vrouw van 38 probeert al jaren zwanger te worden en het lukt maar niet. Ze hebben alles al geprobeerd, zijn in diverse ziekenhuizen geweest, maar geen succes. Volgens de deskundigen heeft ze geen levensvatbare eitjes.

Na een gesprek over haar leven blijkt er sprake te zijn van familiekarma. De hele vrouwelijke tak van haar familie kampt met niet zwanger kunnen worden, miskramen en doodgeboren kindjes. Ik voel de aanwezigheid van twee kinderen bij haar, maar zeg dat niet.

Ik voel in haar aura en merk dat er bij haar buik heel veel ladingen zitten. Ik laat haar zich focussen op haar buik om te voelen wat daar is. Ik vraag haar dat gevoel a.h.w. bij elkaar te persen en in mijn handen te stuwen, die ik als een soort omgekeerd kommetje op haar buik heb gelegd. Op het hoogtepunt van dat stuwen geeft ze een seintje en ik trek die energie er dan met een heftige ruk en een keiharde schreeuw uit. Ze schrikt, haar buik schokt omhoog en ze valt weer terug op de matras. “Wat heb je nu gedaan?” vraagt ze verbaasd. “Het was net alsof je m’n ingewanden er uit trok!”

We hebben dit een tiental sessies herhaald, zoveel ladingen zaten er in die buik. Op een gegeven moment voelde ik heel sterk dat het klaar was en zeg ik tegen haar: “Oké, ik ben nu klaar met je. Gaat heen, spreidt je benen en vermenigvuldig je.” (Dit kon bij haar, want we hadden heel veel humor tijdens de sessies.)

Twee maanden later was ze zwanger, maar dat werd een miskraam. Nog twee maanden later (eind 2005) was ze weer zwanger en dat ging goed. De gyneacoloog was verbijsterd: "Dit kan helemaal niet!" zei hij en nam het haar bijna kwalijk. Het werd een dochter en die is inmiddels al weer een grote meid geworden (en ze lijkt echt niet op mij...).

Dat verhaal intrigeert me en terwijl we met haar probleem bezig zijn, ben ik af en toe stiekem bezig in haar aura. Er zit een hele nare lading bij haar onderbuik en ik haal daar tussen de bedrijven door steeds een stukje van weg.

Na afloop van de derde sessie vraag ik haar te gaan plassen. Ze kijkt me aan en zegt: “Maar je weet toch dat ik dat niet kan?” “Niet zeuren,” zeg ik, “plassen.” Ze gaat naar de WC en een paar minuten later komt ze terug met een hoofd als een biet. “Ik heb geplast!” roept ze verbaasd. Ze had haar blaas probleemloos helemaal kunnen legen... Ze heeft sindsdien nooit meer een katheter gebruikt. We hebben het eerst twee maanden bekeken, maar het bleef goed.

Haar verzekeraar vergoedde de kosten voor deze sessies niet en dat voelde voor ons niet goed. Ik schreef een brief uit haar naam en legde uit dat deze drie sessies à € 100 (toen nog) voor hun een besparing hadden opgeleverd van zo’n € 8.000 per jaar, inclusief de benodigde medische begeleiding.

Pas drie maanden later kregen we antwoord. Ze wilden natuurlijk eerst zien of er inderdaad geen katheters meer werden afgenomen en dat was het geval, dat hadden we zelf al geconstateerd. Hun antwoord? “U heeft helemaal gelijk mevrouw, maar we kunnen hier helaas niets mee.” Ik begrijp dat niet, zo'n besparing en geen vergoeding. En bovendien, ben je nou ondernemer of niet? Er zijn toch wel meer chronische kathetergebruikers? Daar kun je dan toch iets mee als verzekeraar?

Er belt een jonge moeder. Haar zoon van 1,5 jaar kan niet slapen en is altijd overstuur. Het is net alsof hij steeds dingen ziet. Hun klokken zijn ook altijd in de war: of ze nu digitaal zijn of mechanisch, dat maakt niet uit.

Meestal heeft zoiets met overleden vorige bewoners te maken. Dat blijkt hier ook het geval te zijn, dus ik maak het huis weer vrij van entiteiten. Twee weken later hoor ik dat het eerst heel goed ging. Het kind was rustig en de klokken liepen weer gelijk. Maar daarna begonnen de verschijnselen weer terug te komen.

Ik neem een medium mee die zich gemakkelijk op dit soort dingen kan afstemmen, zodat ik via haar een sessie kan doen. We zitten samen met de beide ouders in de slaapkamer van de zoon, hebben allemaal kaarsjes om ons heen en we stemmen ons af. Er blijkt een man aanwezig te zijn die hier heeft gewoond en vroeger een broer was van het zoontje. De afspraak was dat het zoontje hem toen als gids zou helpen en dat hij dat nu voor het zoontje zou doen. Dit is erg emotioneel nieuws voor de ouders.

Dit was de kamer van die man. Er hingen allerlei klokken, die hij repareerde. Maar deze hobby was ook een vlucht voor z’n relatie. Ik vroeg of ik hem mocht helpen en even later deed ik met deze overleden persoon een regressiesessie via het medium. Door een trauma bij z’n geboorte had hij zich afgesloten voor z'n gevoel en kon hij niet meer open staan voor de liefde en zich ook niet meer binden aan iemand. Ik los dat op door hem die geboorte opnieuw te laten ervaren, waardoor er inzicht kwam in z'n gedrag. Daarna heb ik hulp gevraagd van de engelen en die hebben hem naar het licht gebracht. Vanaf dat moment ging alles weer goed, ook met de klokken.

Later hoorde ik van de moeder dat de klokkenmaker weer terug was, maar nu als gids. Hij had nu een hele andere energie en die voelde goed. Het kind was sinds de laatste sessie rustig en de klokken liepen nog steeds normaal. Mooi hè?

Om ze te laten ervaren dat het ook anders kan, doe ik vaak een Sjamanic Dream. Hierdoor raakt hun hoofd vrijwel altijd helemaal leeg van gedachten. Ik hoop door die ervaring een verlangen op te wekken naar meer, zodat ze daar zelf naar op zoek gaan.

Ik laat ze ontspannen op de matras liggen en zet een speciaal muziekje op. Het is een rustig, ritmisch deuntje met trommel-, didgeridoo- en natuurgeluiden. Het volume is zodanig, dat het niet overheerst, maar dat het je ook niet loslaat. Ik heb versies van 15, 30 en 60 minuten.

Ik zit achter hun hoofd, leg m’n handen zachtjes op hun gezicht en beweeg niet. Ik adem energie van boven door m’n Ka-kanaal naar binnen, buffer het bij m’n hart en stuur het via m'n handen naar binnen bij het uitademen. Vervolgens doe ik dat met energie van onderen via m'n Ka-kanaal. Drie kwartier lang duw ik golven energie naar binnen vanaf hun hoofd, tot in de voeten. Af en toe verleg ik heel zachtjes m’n handen en pak ik het hoofd aan de zijkant, of leg ik een hand op het voorhoofd. Ook zet ik de vingers wel op bepaalde energiepunten.

Het resultaat? Ze raken na een poosje helemaal leeg en zijn verbaasd dat zoiets kan. Ook gebeurt het regelmatig dat ze op reis gaan met een totemdier, of ze ervaren visioenen. Al met al een ongekende ervaring en dat smaakt natuurlijk naar meer!

Een man belt of ik zijn vrouw kan helpen. Ze heeft medicijnen, durft de deur niet meer uit en heeft waanbeelden. Ze is al jaren onder behandeling van psychologen en psychiaters, maar het wordt alleen maar erger.

Haar man brengt haar hiernaar toe in de auto en ik inventariseer de problemen. Ook inventariseer ik de medicijnen en daar zit een indrukwekkende hoeveelheid antidepressiva bij. Dit zijn stoffen die er voor zorgen dat de zenuwen minder goed signalen doorgeven. Dat is bedoeld om emoties weg te drukken, maar het onderdrukt eigenlijk alles, je hele belevingswereld. Als je maar genoeg krijgt, wordt je vanzelf een zombie. Dat is toch geen genezen? Het vraagt op den duur alleen maar om sterkere doseringen. Je moet oorzaken oplossen en niet alleen gevolgen bestrijden. Ik schat in dat ik nog wel iets voor haar kan doen.

Na een paar sessies word ik gebeld. Ze is de kluts helemaal kwijt en ligt in bed. Ik ga naar haar toe en praat met haar. Er zijn allemaal spoken in de kamer en buiten lopen enge mannetjes in de tuin. Ze is bang. Op haar kastje zie ik allemaal potjes en doosjes en vraag of zij dat allemaal gebruikt. “Ja” zegt ze. “Maar dat is veel meer dan je vertelde!” zeg ik verbaasd.

Ik inventariseer alles en concludeer dat een aantal pillen in strijd is met elkaar en dat de meeste al veel te lang worden gebruikt. Ik maak een brief voor de psycholoog met deze constateringen voor haar, zodat ze die de volgende keer zelf kan overhandigen en vraag daarin of er iets aan gedaan kan worden. Er is een nieuwe psycholoog en die staat er wel voor open. Maar ze moet eerst een andere pil proberen en pas als die aanslaat, kan er een andere vervallen. Ze heeft wel die extra pil gehad, maar die andere is nooit vervallen.

Zo iemand krijg ik dus nooit bij z'n gevoel, dat is voor mij vechten tegen de bierkaai. Het is niet mijn stijl, maar ik ben gestopt met de behandeling... Zucht!

Een jongetje van zeven heeft PDDNOS (een moeilijke term voor “we weten het niet”) en heeft elke nacht last van nachtmerries. Hij is erg onrustig, friemelt en wiebelt en kijkt alle kanten op als hij naast z'n moeder bij me op de bank zit.

Als ik hem wat vraag, dan krijg ik wel een kort antwoord, maar ik kan door z'n onrust hooguit een paar seconden contact met hem houden. Ik kan zo geen sessie met hem doen, maar er is nog een optie. De band met moeder is heel goed, dus ik stel voor om een sessie met haar alleen te doen, waarbij zij zich afstemt op haar zoon.

De volgende keer doen we dat en dat gaat heel goed. We gaan na waar het pijnpunt van haar zoon ligt en dat blijkt zijn lievelingsknuffel te zijn. Daar is iets mee aan de hand. We gaan terug in de tijd en zien dat oma die ooit voor hem had gekocht op de rommelmarkt. Hij was van een ander jongetje geweest, die bij hem in de buurt woonde.

We gaan ons verbinden met dat jongetje en zien hem boven op de overloop staan. Hij ziet dat vader z’n moeder van de trap af mept en hij kruipt verstijfd van angst weg achter z’n knuffel. Op dat moment projecteert hij z'n heftige emoties in dat knuffeldier. En dat was niet voor het eerst...

Na de sessie spreken we af om een paar proeven te doen. Als hij slaapt, haalt z'n moeder de knuffel bij hem weg en neemt hem zelf mee naar bed. Het gevolg: de zoon heeft geen nachtmerries meer, maar moeder nu wel. Dat is dus duidelijk: die negatieve energie moet van die knuffel af.

Mijn advies: verpak de knuffel waterdicht en begraaf die ca. 50cm in de grond om de aarde die lading te laten neutraliseren. Twee maanden later is het Sinterklaasfeest. Ze graven de knuffel weer op en die is weer helemaal oké. Maar inmiddels vindt hij de knuffel niet meer zo interessant: hij heeft een nieuwe “liefde” gevonden… In elk geval waren hiermee de nachtmerries opgelost.

Ik heb al veel mensen geholpen met het herbeleven van een sterfervaring. Meestal zit ik daar “doodkalm” bij, maar deze sessie was zelfs voor mij wel erg heftig…

Een vrouw van 60 zit met familiekarma. De hele familie zit al generaties lang in de zeevaart en dat is een groot probleem, want het gezegde luidt: “In elke stad een andere schat” en zo was dat ook. Al die vrouwen hebben te maken (gehad) met ontrouw door hun man en zijn daardoor behoorlijk gekwetst.

We gaan met haar terug in de tijd en ontdekken dat zij zelf ooit ook een zeeman was en ook diverse liefjes elders had. Daardoor begreep ze ineens heel goed waarom ze in dit leven in diezelfde situatie zat: ook haar man houdt daar wel van en zij moet er iets van leren. Tijdens één van de reizen komt er noodweer op zee, het schip vergaat en ze verdrinkt.

Ik laat haar die sterfervaring weer beleven en zeg rustig: “Oké, ga maar dood. Voel maar eens is hoe het is om te sterven.” Normaal gesproken is dat alleen maar een emotionele herbeleving, maar deze dame ging wel even iets verder. Ineens staan m’n rugharen recht overeind en ik controleer of alles nog goed is: ik voel haar ademhaling en hartslag niet meer...

“Oké, 30 seconden en 10 daarvan heb ik al gemist” denk ik bij mezelf en ik handel verder geheel instinctief. In een flits grijp ik haar bij de schouders en beveel schreeuwend uit alle macht: “Terugkomen, nu!” Tegelijkertijd schud ik haar heftig door elkaar, grijp in gedachten haar zieltje “bij de kraag” en scheur die weer terug in dat lichaam. Het heeft allemaal nog geen twee seconden geduurd.

Ineens hapt ze gierend naar lucht. “Ik was dood” piepte ze even later. “Ja” zeg ik, “dat klopt, dat heb ik gemerkt. Maar zo gemakkelijk kom je niet van me af. Je had nog niet eens betaald.” Ik was verbaasd over mezelf dat ik zo snel m’n humor weer terug had... Gelukkig is het allemaal goed afgelopen. Het is inmiddels al heel wat jaren geleden en het is ook nooit weer gebeurd, maar dit blijft me wel altijd bij.

Een jongeman van 30 is hier al een paar keer geweest. Er zit iets in hem wat af en toe razend wordt en dan gaat hij letterlijk door deuren en ramen.

We proberen bij die boosheid te komen, maar hij voelt niet gauw iets. Even later kijkt hij me strak aan, bijna dwars door mij heen. Een blik van: “Wat wil jij? Wie denk je wel dat je bent?” Ik ben op m’n hoede: ik ken deze blik en die kan elk moment tot een explosie leiden. Ik kijk hem onbewogen aan en geef rustig antwoord. Hij voelt zich bedreigd en bedreigt daarom mij. Ik blijf rustig en geef weer antwoord, maar niet het goeie. Ik zou bang moeten zijn en hem met rust moeten laten, wat ik natuurlijk niet doe.

Plotseling schiet hij omhoog en pakt me net onder de keel bij m’n shirt. Een zeer dreigende blik, alsof hij iemand anders was, maar ik ben niet onder de indruk. We gaan staan en ineens draait het op een vechtpartij uit. Het is echt menens: hij of ik. De theeglazen spatten uiteen door de kamer.

Ik laat me tegen de deur duwen en hou hem met één arm op afstand. Gelukkig zijn mijn armen langer dan die van hem, want zijn vuisten razen rakelings voor mijn gezicht langs. Ik ben nog steeds rustig maar denk: “Als je nu ook nog maar ietsje dichterbij komt, dan moet ik iets doen wat niet leuk is.” Maar ineens krijg ik z’n hand te pakken, draai die achter z’n rug en duw hem voorover op de matras. Ik moest een half uur boven op hem zitten, voordat hij weer bedaarde.

De volgende keer nam hij een set nieuwe glazen mee. Best lief hè?

Een echtpaar weet van mijn activiteiten en ze zijn erg nieuwsgierig of ik ook kan achterhalen waar zij ooit geleefd hebben. Pure nieuwsgierigheid.

Wij – mijn vrouw en ik en dat echtpaar – gaan rond de tafel zitten en ik ga in een lichte trance. Ik laat m’n hoofd losjes voorover hangen en leg m’n hand met de duim en de wijsvinger op elkaar voor m’n vrouw neer. Mijn vrouw stelt korte, bondige ja/nee vragen, waarbij de clue aan het eind van de vraag ligt. Zodra ze de vraag heeft gesteld, test ze de spierkracht in m’n vingers. Bij een “Ja” schieten m’n vingers open (en valt m’n hoofd bijna op tafel) en bij een “Nee” blijven ze stijf op elkaar.

Eerst een paar controlevragen, zodat we zeker weten dat het “Ja” en “Nee” ook kloppen. We beginnen met de wereldkaart. Ik reageer op Europa en als we daar verder gaan, valt m’n hoofd bijna op de tafel bij Ierland. Oké, de kaart van Ierland erbij. Noord, oost, west en zuid komen allemaal voorbij. Het is west. Er worden een aantal grote steden genoemd en bij één daarvan worden we warm. We komen uit bij een heel klein plaatsje aan een riviertje.

Ze hadden een groot gezin en waren schoenlappers. Ze waren een soort hofleverancier voor de adellijke familie even verderop. Na afloop vertellen ze verbaasd dat ze al heel lang iets met Ierland hebben en daar altijd nog eens naar toe zouden willen gaan op vakantie. Vreemd? Ik denk het niet…

Een jongedame van 18 zit met een probleem. Ze kan zich niet uiten door een enorme blokkade bij haar keel. We zijn er al een paar keer mee bezig geweest, maar er is ook veel schaamte en angst dat iemand haar hoort.

We gaan ´s avonds laat in het donker naar de Friese zeedijk en zoeken een plek ver van de mensen op. Dat is daar niet zo moeilijk. We gaan in het gras zitten, praten even en dan vertel ik haar wat ik wil gaan doen. Eerst op de dijk liggen en goed aarden in het gras, daarna verbinden met het water, met de lucht en als laatste met het vuur in haar keel.

Het is koud en de wind is guur en venijnig, maar we doen toch onze oefeningen. Na een uurtje is het zover en ik daag haar uit om te gaan schreeuwen. Er komt niets. Ik jut haar op, maar de keel blijft op slot, wat ik ook doe. Wat nu? Ik provoceer haar nog een keer, maar er gebeurt weer niets.

Ze kijkt me wanhopig aan, de mond wijd open, alsof ze iets wil zeggen, maar niet kan praten. Ik kijk minachtend terug en zeg dat ik er mee ophoud. “Zonde van m’n tijd! Ik sta hier m'n best te doen en jij doet helemaal niks! Was ik er maar nooit aan begonnen! Zoek het maar uit!” roep ik. Daarna loop ik quasi boos bij haar weg met een stevige tred. "Wat moet ik nu?" roept ze me vertwijfeld na. "Ga maar met de bus en anders ga je maar lopend naar huis. Trut!" Ik doe alsof ik heel erg boos ben en haar compleet in de steek laat.

Ze blijft helemaal alleen achter in het donker. Maar een eindje verderop blijf ik staan luisteren. Ik sta benedenwinds, dus ze hoort me niet en ze ziet me ook niet, maar ik kan haar wel horen. Ik verwacht elk moment een paniekuitbarsting. Op een gegeven moment verbeeld ik me dat ik een snikje hoor, maar ik weet het nog niet zeker. Dan hoor ik echt een snik en even later nog een paar. Ineens is er een enorme schreeuw en nog één en nog één. Dan volgt er een heftige huilbui.

Ik laat haar even een tijdje huilen en dan loop ik weer terug en ga vlak voor haar staan. Ze heeft dat nog niet eens in de gaten, als ik zeg: "Lekker is dat hè?" Ze schrikt even, huilt en lacht tegelijk en vliegt me meteen in de armen. We slaken samen nog een paar oerkreten en maken er een wedstrijdje van: wie kan het hardst schreeuwen? Het komt er allemaal probleemloos uit.

Midden in de nacht lever ik weer een stralende dochter bij haar ouders af. Heerlijk!

Een vrouw van 30 jaar heeft grote moeite met relaties. Ze heeft wel vriendjes gehad, maar zodra het serieus werd, kapte ze af. Niet bewust, maar het gebeurde gewoon. Ze is eigenlijk heel erg bang voor mannen. Ze praat vlak, kijkt vlak en haar uitstraling is vlak...

We gaan op zoek naar de oorzaak. Ik probeer van alles, maar er gebeurt weinig. En als er iets gebeurt, dan is het net alsof ze het opleest uit de krant: alsof het niet van haar is. Ik vraag haar alles m.b.t. ervaringen met mannen in haar leven, want ik voel dat het in dit leven is gebeurd. Helaas, geen succes.

Bijna ten einde raad stel ik voor om de rollen om te draaien: ik op de matras en zij er naast. Ze begrijpt er niets van en probeert te bedenken wat er nu van haar wordt verlangd. Maar ze is erg nieuwsgierig, dus we doen het zo.

Ik houd haar hand vast en stem me op haar af. Even later verander ik in een klein meisje en ben ik in een park met een paar vriendinnetjes aan het spelen. Ineens rennen die weg en ik heb geen idee waarom. Totdat iemand mij plotseling van achteren vastpakt, in de bosjes sleurt en anaal verkracht. Ik voel er niets van, want m’n ziel is al mijlenver weg… Ik wil het niet voelen.

Even later komen er langzaam aan stukjes van de puzzel boven water. “Tja, nu je het zegt. Ik ben vanaf m’n 7e wel heel erg veranderd.” En dan: “Oh ja… m’n moeder heeft eens verteld dat ik rond die tijd een keer ben thuis gekomen met bloed in m’n broekje…”

We hebben het niet kunnen oplossen, doordat ze absoluut niet bij haar gevoel kon komen en daar ook niet de tijd voor wou nemen. Wel is haar duidelijk geworden waarom ze zich zo opstelde in relaties die wat intiemer werden. Ik hoop dat ze daar nu iets mee kan.

Een man zit helemaal in zak en as. “Kan ik eens met je praten?” Zijn vrouw is 55 en wil niet meer leven. Ze hebben al veel gepraat, maar het helpt niet. Ze is erg depressief, zonder duidelijke reden. De huisarts en een paar psychologen zijn al geraadpleegd, maar dat leverde niets op, behalve pillen. Ik stel voor om haar de volgende keer mee te nemen.

Het is zover. Ik moet erg m’n best doen om het gesprek op gang te krijgen, want ze is hier alleen maar omdat hij dat graag wil. Ze is zwaar depressief, maar niet verdrietig: ze wil gewoon niet meer. Een slachtoffer dat zich in de nederlaag heeft berust. Fysiek is ze gezond en er lijkt geen enkele reden te zijn voor deze situatie. Het gesprek verloopt erg zwaar en ik hou het met moeite op gang. Ik vraag op een gegeven moment heel direct: “Kijk nou eens naar je man. Hij vecht voor je. Wil je dan ook niet meer voor hem leven?” “Nee” zegt ze beschaamd. Dan kijk ik naar hem en zie dat hij grote moeite heeft om zich flink te houden. Wat is dit verschrikkelijk!

Ik gooi het over een andere boeg. Nadat ik me op haar heb afgestemd, blijkt dat haar zus een aantal jaren geleden is overleden en dat ze die heel erg mist. Ze wil ontzettend graag naar haar toe, maar ze durft geen zelfmoord te plegen. Die verantwoordelijkheid laat ze liever aan een ander over. Ik kan haar hier niet mee verder helpen, want ze laat me gewoon niet toe.

Kort daarna is ze opgenomen in een gesloten inrichting, waar ze na een paar maanden is overleden. Rust zacht? Ik hoop het echt voor haar, maar hoe zacht rust haar echtgenoot nu?

Een levenslustige vrouw van begin 50 is in paniek omdat haar man wil scheiden. Hij is al bij haar weg en woont bij z'n nieuwe vriendin. Ze heeft drie kinderen thuis wonen. Ze is één brok emotie en kan er geen kant mee op. Eerst maar eens ontladen dus.

Ze ligt op de matras en ik maak de spanning bij haar los. Ze gaat te keer als een gek en dat lucht flink op. Daarna gaan we op zoek naar de reden voor de paniek en daarbij komen we iets vreemds tegen. Elke keer als ik haar aanraak, waar dan ook en hoe dan ook, slaat ze haar handen voor het gezicht en verstijft helemaal. Ze is ontzettend bang, maar ik heb er een heel apart gevoel bij.

Ik probeer er achter te komen wat er is en wat blijkt? Als een man haar aanraakt, dan verwacht zij dat ze seksuele handelingen moet verrichten. “Zo hoort het toch?” zegt ze. Er volgt een heel gesprek over normen en waarden, hoe mannen en vrouwen in deze maatschappij met elkaar omgaan en dat daar bij de mannen helaas vaak een (onbewuste) egoïstische bedoeling achter zit.

We gaan oefenen. We zitten tegenover elkaar op de matras, maar hebben nog geen contact. Daarna wordt er stapje voor stapje steeds meer contact gemaakt, te beginnen met vingers aanraken. Na drie sessies, heel veel hindernissen, gepraat, veel gehuil en oefenen, is ze zover dat we elkaar overal kunnen aanraken, zonder dat dat iets oproept. Aanraken is gewoon aanraken en daar zit verder geen bedoeling achter. Het is haar nu duidelijk dat aanraken helemaal niets met seks te maken hoeft te hebben.

We eindigen bij elkaar op schoot met een heerlijke knuffel en een enorme glimlach. Pas toen konden we echt aan het werk, zonder aanraakproblemen.

Ik ga bij haar een traditionele klankschaalhealing doen, wat inhoudt dat ik haar meridianen en chakra’s ga uitlijnen en synchroniseren. Dat doe ik zoveel mogelijk op specifieke plaatsten op het lichaam en bij het hoofd probeer ik binnen de eerste auralaag te blijven. Ook gaan we de verbinding tussen linker en rechter hersenhelft versterken, door de klankschaal op een bepaalde manier om haar hoofd heen te draaien.

Ik begin met de kleinste schaal van beneden naar boven te werken. Er is een heerlijke glimlach op haar gezicht en ze geniet met volle teugen. Er komen een paar kanovaarders langs die verbaasd naar het schouwspel kijken. Even later, als ik met de grote Tibetaanse schaal bezig ben, komt een motorkruiser langs. Tussen twee klankschaalklappen in kom ik even omhoog, kijk naar hen en leg de vinger zachtjes op m’n mond.

Ze hadden het mooie geluid al gehoord en voeren heel zachtjes. Nu zetten ze de motor ook nog uit en drijven heel langzaam voorbij. Ze kijken en luisteren met bewondering en ik hoor ze bijna denken: “Lag ik daar maar”. Ze glimlachen en maken er foto’s van. Ik steek vriendelijk twee duimen op: bedankt voor het begrip! Mijn collega op de grond heeft er helemaal niets van gemerkt...

Het klinkt misschien raar, maar het is aan de orde van de dag: mensen die overlijden en niet los kunnen komen van deze wereld. Ze lunnen hun kinderen nog niet loslaten, zijn met een drukke carrière bezig, zijn oud of ziek en durven het leven nog niet los te laten. Allemaal redenen om vast te blijven houden aan dit leven en niet over te gaan.

Toch hou je dat proces niet tegen en ze voelen de energie uit hun lichaam trekken, te beginnen bij de voeten. Hun ziel gaat heel langzaam omhoog en glijdt via de kruinchakra naar buiten. Daardoor ontstaat er een gevoel van kou, een intense kou van binnen uit, die langzaam omhoog trekt. Stervenskou. Ook ontstaat een heel sterk gevoel van vermoeidheid. Naarmate de ziel verder omhoog kruipt, wordt het duidelijk dat er geen houden meer aan is en er ontstaat angst. “Wat nu? Waar moet ik naar toe? Ik wil of kan nog niet weg!”

Angst en paniek spelen zich achter de schermen af. Met wie moet je dit bespreken? En ze begrijpen je toch niet en kunnen je ook niet helpen. Alles blijft binnen en hoopt zich op tot een enorme lading. Toch moet je er uit: je hebt geen keus. En dan, op het allerlaatste moment, als je voelt dat je bijna los bent, neem je een paniekbesluit. “Ik ga niet weg, ik blijf!” Je springt als een vlo over van de ene sok naar de andere en kruipt in het lichaam van een dierbare, iemand waar je een goeie band mee hebt. Dat doe je natuurlijk niet bij een “boze buurman”. Alsof je de sofware van een bijna defecte PC met een memory stick overzet naar een andere PC. Dat heet een ”aangehechte energie”.

En dan? Die nieuwe PC, sorry, die andere persoon krijgt het ook koud, wordt ook moe en angstig, zonder te weten waarom. Die gaat dan naar de huisarts en krijgt staalpillen voor de waarschijnlijke bloedarmoede, gaat een dikke trui dragen, is “zomaar” angstig en de kachel moet thuis een graadje hoger. Allemaal onverwerkte gevoelens die de overledene als laatste heeft ervaren en meeneemt naar de gastheer of -vrouw. Vaak is het ook net alsof er iemand bij hun is. Beiden kunnen niet of nauwelijks verder met hun proces en dat blijft zo, totdat de gastheer of –vrouw zelf komt te overlijden.

Maar niet als ze hier komen. We maken dan contact met de kou, laten die helemaal doortrekken tot aan het hoofd en gaan een dialoog aan met de overleden persoon. Alles wat nog uitgesproken moet worden, wordt uitgesproken. We gaan net zolang door tot beiden klaar zijn om elkaar los te laten. Vaak moet er vergeving worden uitgesproken naar elkaar.

Dan vraag ik om hulp van de engelen om de overledene op te vangen en te begeleiden, draai de kruinchakra open en begin de ziel los te maken. Ik strijk daarbij rustig van beneden naar boven over het lichaam en stuw die ziel zachtjes naar buiten. Vaak zijn er nog wat plekken waar het “haakt” en die maken we dan los. Soms kan de gastheer of –vrouw dat ook zelf doen. Zo'n ziel glijdt er vaak heel soepel uit en ik geef die mee aan de engelen en bedank hun daarvoor.

Dan krijgt de gastheer of -vrouw het ineens heel erg warm! De trui moet meteen uit en ze zijn ook niet meer moe. Alsof je een knop omdraait!

Ik wil met haar overademen en dat is vooral omdat ze erg verstandelijk is en moeilijk kan voelen. Met overademen kun je het verstand (controle) helemaal passeren. Maar dat gaat bij haar niet. Haar spieren en borstkas zijn zo stram, dat ze niet voldoende kan ademen. Ik adviseer haar daarmee eerst naar een fysiotherapeut of masseur te gaan.

Een week later is ze er weer: er is niemand die dat wil doen. Daar snap ik helemaal niks van. Ik besluit het dan maar zelf te doen zet de massagetafel klaar. Het is voor haar eerst erg pijnlijk, maar het wordt langzaam aan beter. Het neemt een aantal sessies in beslag en dan is de boel redelijk los.

We gaan overademen en al snel komt de doodsangst om de hoek kijken. Vooral als ik haar keel vastpak, is het raak. We hebben van te voren de afspraak gemaakt: “Stop is stop”, dus ze bepaalt zelf de grens. Eerst is er angst voor de angst en zegt ze veel te vroeg "Stop". Ik vraag of ze echt bij haar grens was (meestal niet) en nodig haar uit om net iets verder te gaan. Zo neemt de angst heel langzaam af.

Op een gegeven moment belt ze af: ze heeft pijn in haar buik en moet naar het ziekenhuis. Er is kanker vastgesteld en ze heeft niet lang meer te gaan. Ik heb daarom een bergkristal en een rozenkwarts ingestraald en gevraagd of de helpers er voor willen zorgen dat ze vredig over kan gaan. Die heb ik bij haar man gebracht en die heeft ze onder haar kussen gelegd.

Een paar weken later hoor ik dat ze is overleden. Haar man bedankte nog en vertelde dat ze geen angst meer had om te sterven en heel vredig is gegaan… Zou ze op onbewust niveau al hebben geweten dat ze zou sterven? Is ze daarom bij mij gekomen?

Ik probeer haar fysieke gevoelens te lokaliseren, maar ze springt van de hak op de tak. Elke keer als ik beet lijk te hebben, komt ze weer met een ander verhaal en zit ze weer in haar verstand. Na twee sessies is het eindelijk duidelijk dat ze last heeft van ca. vijf vervelende entiteiten. Ook staat ze onder de negatieve invloed van een bestaand persoon. Ik stel voor om de volgende sessie samen met een medium te doen, zodat we orde op zaken kunnen stellen en er achter kunnen komen wie wat waarom doet. Dat klinkt haar goed in de oren.

Diezelfde nacht lig ik in bed met m’n vrouw. Ze maakt me wakker, want we hebben bezoek zegt ze. Een indrukwekkende persoonlijkheid staat in de opening van de slaapkamerdeur. Hij beveelt ons te stoppen met de behandeling. “Stuur die vent maar weg”, zeg ik slaperig. “Maar hij laat zich niet wegsturen” zegt ze. “Vraag dan m’n vader maar” zeg ik lui. Mijn vader helpt me namelijk altijd vanuit de spirituele wereld.

Maar mijn vader wordt door de grote man als een pluisje aan de kant geveegd. M'n vader zegt dan dat dit hem en ons boven de pet gaat en dan dringt het ineens tot me door dat dit niet zomaar een entiteit is en dat we inderdaad beter kunnen stoppen. We hebben dat toegezegd en toen verdween hij. Ik heb haar vervolgens gemaild met dit verhaal, de volgende afspraak afgezegd en haar doorverwezen naar een goede exorcist. Je moet je grenzen wel kennen, want er is heel veel tussen hemel en Aarde waar wij niet tegenop gewassen zijn, ook ik niet.

Hij is een dominee met een tamelijk obsessief probleem, houd het maar op irritante dwanggedachten. Ik denk dat ik hem daar heel goed bij kan helpen.

Na een paar sessies hebben we in de gaten dat hij heel veel oude ballast bij zich heeft en dat die het beste opgelost kan worden door fysieke ontladingen. Daarbij gaat het lichaam als vanzelf zeer heftig trillen en schudden, gevolgd door een enorme zucht van: "Zo, dat is ook weer klaar". Wat er dan klaar is, weet hij niet, maar zo voelt het gewoon voor hem.

Tijdens één van de sessies ben ik bezig met zijn energie. Ik zit naast hem op de grond en bewerk de energie bij z'n buik. Eerst gaat dat goed, maar even later voel ik dat er iets niet in orde is. Het is net alsof het niet mag of kan, maar ik kan dat niet goed duiden. Ik ga dus maar gewoon door.

Even later krijg ik het gevoel dat ik overbodig ben en in de weg zit. Alsof ik links en rechts ben ingesloten door anderen die me aan de kant willen hebben. Wat blijkt nu: er zijn zoveel engelen met hem aan het werk, dat ik er niet meer bij kan en totaal overbodig ben. Ik ben toen maar met m'n rug tegen de muur aan gaan zitten en heb gezegd: "Werkze jongens, ik kijk wel even toe hoe jullie het doen!"

Het was voor hem een hele bijzondere sessie. Hij heeft van alles gevoeld, terwijl ik helemaal niets deed. Nu vraag ik vooraf altijd hulp van boven, maar het is me nog nooit eerder gebeurd dat ik gewoon aan de kant ben gezet. Maar goed, wat heeft een dominee nog te wensen als hij zo door een stel engelen wordt geheald?

Een voetballer van tegen de 30 jaar meldt zich met problemen op het relationele vlak. Na even met hem te hebben gepraat, bleek dat te worden veroorzaakt door een bindingsprobleem tussen hem en z'n moeder, ontstaan bij z'n geboorte. Hij was gewoon niet goed of niet lang genoeg opgepakt en had zich daardoor afgesloten voor dat soort dingen.

Meestal pak ik dat aan d.m.v. overademen. Dat is een techniek waarbij je heel veel zuurstof in je bloed pompt, waardoor alle spanning in je lichaam los gaat komen. Maar ook wordt daarbij je verstand gepasseerd en kom je diep in je gevoel. Normaliter doe je daar een aantal sessies over, want er is eerst altijd angst voor het onbekende.

Maar niet bij deze jongeman. Hij is helemaal niet bang en door zijn perfecte conditie is hij in staat om in zeer korte tijd zoveel zuurstof naar binnen te trekken, dat hij vrijwel direct bij z'n gevoel komt. Ik heb nog nooit iemand zo zien ademen, geweldig!

Het resultaat was er dan ook naar: de eerste ronde was even een kwestie van wennen, bij de tweede ronde ervoer hij z'n geboorte zoals die werkelijk door hem was beleefd. Daardoor snapte hij ook waarom hij was zoals hij was. En bij de derde ronde heb ik een aantal dingen qua beleving gecorrigeerd, waardoor hij z'n geboorte kon herbeleven zoals het eigenlijk had gemoeten en daarmee konden we de pijn bij hem transformeren.

In één middag helemaal klaar! Dit heb ik nog nooit eerder en daarna ook nooit weer beleefd...

Een buschauffeur van 44 jaar heeft last van paniekaanvallen op sommige trajecten en die lijken almaar erger te worden. Het enige houvast wat we hebben is dat het gebeurt bij sneldiensten met vrij zicht. Hij rijdt dan het liefst achter een vrachtwagen.

We gaan overademen, waarbij er flink wat zuurstof naar binnen wordt gehaald om spanningen los te maken. Na een paar sessies begint hij fysiek behoorlijk te reageren: hij moet steeds gal spugen en dat blijkt te maken te hebben met boosheid op z'n familie. Dat is destijds zo hoog opgelopen, dat hij niets meer met hun te maken wilde hebben en z'n achternaam heeft laten veranderen. Hij begint zich nu ook te realiseren dat hij heel moeilijk bij z'n gevoel kan komen.

Op een keer schiet hij ineens van de matras af, duikt in elkaar in een hoek en maakt zich heel klein. Hij slaat de handen om z'n hoofd en ziet lichteffecten aan het eind van een soort koker. Die gaat z'n geboorte opnieuw beleven... En inderdaad, in de komende sessies ervaart hij dat hij een fysiek hele zware geboorte heeft gehad en daarbij heel veel stress heeft beleefd.

Op een keer is zijn vrouw er bij en loopt hij weer tegen het voelen aan. Hij komt daar maar niet bij. Als ik hem vraag: "Hou je van je vrouw?", dan zegt hij gewoon "ja", maar voelt daar niets bij. Ook de volgende pogingen lukken niet. Ik laat haar boven op hem zitten en vraag het nog een keer. Weer geen gevoel. Ik dreig z'n mond af te gaan plakken, zodat hij verplicht wordt om dat met z'n lichaam en gevoel duidelijk te maken. Na een poosje volgt er een omhelzing en schieten ze allebei in de tranen... Het is gelukt en zij voelde dat nu heel duidelijk. Hè, hè!

Na nog een aantal geboortesessies, waarbij er flink wat moeilijkheden zijn verwerkt, zit hij weer helemaal in z'n gevoel, kan dat ook goed uiten naar z'n vrouw en de paniekaanvallen zijn nooit meer teruggekomen.

Ik ben blij dat het nu allemaal is opgelost, maar ik snap nog steeds niet wat dat met die busroutes te maken had. Maar ja, ik ben ook geen buschauffeur...

Ik doe een sessie met een vrouw van bijna vijftig jaar. Ze komt van helemaal niets voelen in een paar maanden tijd naar heel veel voelen en dat is voor haar een enorme vooruitgang. Daar komt nog bij dat ze nu ook spirituele dingen begint waar te nemen en daar moet ze heel erg aan wennen.

Aan het eind van de sessie ligt ze nog een poosje bij te komen, want het was voor haar best wel een heftig stukje. Maar ik kijk af en toe even op de klok, omdat we niet te ver uit kunnen lopen. Meestal maak ik dan even contact op de arm, schouder of buik, om met fysieke signalen heel voorzichtig haar aandacht te trekken en haar weer in het hier-en-nu te krijgen.

Langzaam aan komt ze bij haar positieven en als ik merk dat ze weer redelijk is geland, zeg ik uit de grap "Ik denk dat je zometeen iets heel spiritueels gaat beleven." Mijn bedoeling was om haar even later een heel lief kusje op haar voorhoofd te geven. Dat doe ik wel eens vaker: het tovert vrijwel altijd meteen een glimlach op iemands gezicht, waardoor ze er weer helemaal bij zijn.

Op het moment dat ik haar voorhoofd heel zachtjes kus, schiet ze verschrikt overeind en is helemaal overstuur. Ze grijpt naar haar hoofd, huilt en kan de eerste vijf minuten geen woord uitbrengen. Daarna roept ze met een paniekerige stem: "Oh, wat was dat eng! Wat was dat doodeng!" Ik vraag wat er was gebeurd en dan vertelt ze: "Jij kunt maar één kusje tegelijk geven en ik voelde er wel tien tegelijk, overal op m'n gezicht!"

Ik schoot in de lach en wist meteen wat er was gebeurd. Ik vraag vooraf altijd hulp van boven en de spirituele wereld staat bekend om z'n humor. Toen ik zei dat ze een spirituele ervaring zou gaan beleven, hebben ze natuurlijk mijn bedoeling al geweten en dat maar eventjes waar gemaakt.

Ik heb haar getroost met de gedachte dat ze daar boven kennelijk ook van haar houden. Even later was de glimlach weer terug op haar gezicht. "Maar ik ben echt verschrikkelijk geschrokken hoor!" En toen ze weer naar huis was, heb ik nog even heerlijk gelachen...

Er komt een jonge vrouw bij me met een aantal behoorlijke problemen. Één ervan is dat ze zich helemaal geen vrouw voelt en er alles aan doet om vooral niet op te vallen bij de mannen. Ze gedraagt en kleedt zich als een onopvallend muisje.

Als we op zoek gaan naar de oorzaak, ontdekken we dat ze in een aantal vorige levens zeer negatieve ervaringen heeft gehad met mannen, waardoor al haar zelfrespect als vrouw is verdwenen. Bij de indianen noemen ze zoiets "soul loss", oftwewel zielsverlies.

Dat wordt verorzaakt door een heftige, niet verwerkte ervaring, waarbij een deel van de persoon - in dit geval haar vrouwelijkheid - zodanig schrikt, dat die er van doorgaat. Net als bij een PC, waarbij één programma crasht en opnieuw geïnstalleerd moet worden. Zie het maar als een bang bolletje energie, dat zich niet meer aan die persoon durft te hechten.

We gaan dus een soul retrieval doen. Dat is een techniek waarbij je dat verloren stukje weer gaat opsporen en integreren. Ik vraag haar zich af te stemmen op die vrouwelijkheid en laat haar even later spontaan een richting aanwijzen waarin we dat moeten zoeken. Dan volgen we die lijn, terwijl ik zachtjes op de trommel sla. We komen ergens in de kosmos. Daar ziet ze een bolletje licht, wat van haar is.

Na enig onderhandelen wil dat bolletje wel mee terug, dus ik pak het op met m'n handen om het weer bij haar naar binnen te laten stromen. Maar er is enige terughoudendheid bij dat bolletje. De vrouwelijke energie wil wel, maar twijfelt nog aan de eigenares. En de eigenares twijfelt ineens ook nog aan zich zelf en durft de integratie nog niet aan.

Wat nu? De sessie afbreken en het later nog eens proberen? Ik ben al lang blij dat we dat bolletje weer hebben gevonden. Dus ik doe een voorstel. Ik pak een groot stuk rozenkwarts (die staat voor vrouwelijke energie) en stop die vrouwelijke energie daar in, zodat we het later weer kunnen oppakken. Ze snapt er helemaal niks van, maar vindt het wel een goed (lees "veilig") idee.

In de weken daarop heb ik elke dag die rozenkwarts ingestraald met m'n handen en gevraagd of "ze" er goed op willen passen. Drie sessies later was mevrouw er aan toe. Ik pak de rozenkwarts, ga er mee over haar lichaam en voel dat de vrouwelijke energie bij haar vagina naar binnen wil. Ik leg de steen er boven op en laat het gebeuren. Even later begint ze te heerlijk te glimlachen. Ik weet genoeg, het is klaar.

In de periode daarna is ze helemaal vanzelf langzaam aan weer gaan "opbloeien"...

Een jonge vrouw komt bij me en zit helemaal niet lekker in haar vel. Ze blijkt heel erg gevoelig te zijn voor alles wat er om haar heen gebeurt en pikt ook heel veel emoties op van anderen, waar ze vervolgens helemaal niets mee kan. Haar aarding is slecht en haar aura is zo open, dat die helemaal geen bescherming biedt. Een combinatie die heel veel voorkomt.

We gaan de volgende sessie naar de dijk bij het IJselmeer en zoeken een rustige plek aan het water. Het is stralend mooi zomerweer, dus we liggen eerst even lekker in het gras. Ik leg haar uit dat we eerst gaan testen hoe groot haar aura is, om haar duidelijk te maken wat ze allemaal op kan pikken. Ik doe dat door een flink eind bij haar weg te lopen en daarna kom ik zonder geluid te maken vanuit een onvoorspelbare richting naar haar toe. Zodra ze me op de één of andere manier waarneemt, moet ze met haar arm in die richting wijzen.

Ik vraag haar zich helemaal te ontspannen en de ogen dicht te houden. Dan loop ik de dijk over en ga via de straat een eind naar links. Als ik de dijk weer op klim, zie ik haar in de verte liggen. Ik schat dat de afstand zo'n 50m is. Ik had nog maar drie stappen in het gras gedaan (het gras was heel kort en ritselde niet) en ineens wees ze heel resoluut precies naar mij. Ik riep haar toen om te gaan kijken waar ik stond. Ze was er zelf verbaasd over.

Dit hebben we nog een paar keer herhaald, vanuit andere richtingen en steeds wist ze me weer feilloos te peilen, tot wel op ca. 100m.

We praten nog even na en ineens zegt ze: "Daar is iets." Ze wijst ondertussen met haar arm naar het noord-oosten, maar ook schuin omhoog. "Bedoel je in de lucht?" vraag ik. "Ja," zegt ze, "daar is iets." Ze heeft al een hele tijd de ogen dicht. Ik sta op en tuur en luister in de verte. Ik zie niets en ik hoor niets. Haar arm buigt heel langzaam mee naar het noorden, alsof ze het volgt als een radar. En dan zie ik even later iets. Het is een helicopter, heel in de verte, nauwelijks te zien en door de zuid-westenwind absoluut niet te horen...

Of het nodig was om haar aura te comprimeren? Dat had ze toen wel begrepen...

We gaan aan de slag. Hij zit vol met verdriet, maar het komt er in eerste instantie niet uit. Pas na een aantal pogingen schiet hij ineens in een huilbui en stopt dan ook meteen weer. Ik voel wel dat er nog veel meer zit.

Ik ga achter hem op de matras zitten en leg m'n handen op z'n hartchakra, op z'n rug. Hij praat ondertussen maar door over van alles en nog wat en blijft daardoor in z'n verstand zitten. Ik trek hem heel zachtjes tegen m'n borst aan en vraag: "Wat wil je me nu eigenlijk echt vertellen?" En dan: "... Ik denk dat..." "Stop", zeg ik, ik kap hem meteen af. "Niet denken, maar voelen. Probeer het nog maar eens." Dan loopt hij helemaal vast, omdat hij niet bij z'n gevoel kan komen.

Ik kruip hem heel voorzichtig van achteren aan en leg m'n handen op z'n borst. Op dat moment (vertelde hij later) worstelt hij met de gedachte: "Kan dit wel? Ben ik nu een homo als ik dit toesta?" (Zijn vader was een homo.) Ik druk heel zachtjes z'n hoofd achterover, zodat het tegen m'n schouder rust en houd hem heel liefdevol vast. Hij weet niet wat hij daar mee moet en wordt erg onrustig. Dan zegt hij ineens: "Ik heb de neiging om onderuit te zakken en heel klein te worden." "Oké, doe maar," zeg ik, "laat maar zien."

Dan gaat hij op z'n zij liggen met opgetrokken knieën en verandert in een heel klein jongetje. Ik doe een dekentje over hem heen en stop hem lekker in. Dan ga ik achter hem liggen en streel zachtjes z'n hoofd en armen. Ik laat hem voelen dat hij geaccepteerd wordt zoals hij is. En dan begint hij te huilen: hij had als kleine jongen z'n vader heel erg gemist en dat zit hem nu nog steeds dwars...

Ik heb diverse sessies van mijn vrouw gehad, waarbij ze Jin Shin Jyutsu bij me deed (een oude Japanse vorm van energiehealing) en ik op de behandeltafel lag. Ik gaf me daar dan helemaal aan over en na een poosje begon er dan steevast van alles spontaan te bewegen: m'n hoofd draaide alle kanten op, m'n armen deden vreemde dingen en soms ook m'n benen. Ook verkrampte vaak m'n buik eventjes. Ik was me er heel erg van bewust, maar deed het niet zelf. Ik liet het allemaal rustig gebeuren. "Ze zijn weer met me bezig" zei ik dan, maar had geen idee wie "ze" waren en wat "ze" deden. Maar het voelde altijd wel heel goed.

Ik heb in het verleden drie keer een nieuwe heup gekregen, één links en twee rechts, met tamelijk veel complicaties en dat gaat nog steeds niet helemaal lekker. Er is nog steeds iets aanwezig wat behoorlijke spierklachten veroorzaakt, maar we weten niet wat het is. En dan lezen we ineens in de Paravisie over Haggai Katz. Hij is een Israëliër die bijzondere healingen verricht. Haggai is daarom in februari 2014 door een stichting in Breda uitgenodigd om een lezing te komen doen over z'n werk. Hij heeft nl. intensief contact met buitenaardse wezens die mensen kunnen opereren en daarmee ongelofelijke resultaten bereiken. Hij is de intermediair en zorgt voor de afspraken en de communicatie met die wezens. In 2003 waren er in Israël al 50 klinieken waar dit gebeurde, in de VS 464 en in Engeland, Denemarken en Australië waren ze toen ook al bezig. In Israël doen ze dat notabene al twintig jaar en wij hebben er in Nederland nog nooit van gehoord... Willen we dat trouwens wel horen?

Dat opereren is niet in fysieke zin, zoals wij dat kennen in ziekenhuizen, maar ze doen het in ons energetische lichaam met hele gecompliceerde instrumenten. Als je in het fysieke lichaam gaat sleutelen (zoals bv. kankercellen   weghalen) en de oorzaak blijft nog in het energetische lichaam zitten (bv. onverwerkte emoties, of een genetische afwijking), dan komt het probleem later weer terug in het fysieke lichaam en krijg je weer kanker. Los je het probleem in het energetische lichaam op, dan duurt het even voordat dat is ingedaald in het fysieke lichaam, maar dan is het wel blijvend opgelost.

Dat was dus net wat voor mij. Ik heb een afspraak gemaakt en op naar Breda. Sinds kort is hij daar elke maand ongeveer een week. Hij is een hele lieve, zachtaardige man en laat me na een kort praatje op een behandeltafel liggen. Hij maakt contact met de buitenaardsen en die zaten eigenlijk al te wachten. Ze wisten dat ik zou komen en hadden zich al goed voorbereid. Ze gaan meteen aan de slag met een totale lichaamsscan.

Ik ben helemaal niet nieuwsgierig, dus ik vraag ondertussen van alles. Het eerste wat ik wou weten is van welk stelsel ze afkomstig waren. "Ze komen van Sirius" zegt Haggai meteen. "En hoeveel zijn er?" Het is even stil en dan zegt hij: "Er zijn er nu 17 en ze werken in drie teams." Daar was ik best wel even van onder de indruk, want zoveel had ik niet verwacht. Hij had zelf ook nog niet eerder beleefd dat er zoveel van dit soort helpers tegelijk waren. Even later begon m'n hoofd te bewegen. Ik herkende dat van thuis, maar bracht het nog niet met elkaar in verband.

Toen kwam de uitslag van de scan. De pen van de heupprothese zat voor een groot deel vast in m'n dijbeen, maar het bovenste stuk zat niet vast. Daar zat veel te veel speling omheen, waardoor er beweging ontstond en m'n spieren voortdurend op een oneigenlijke manier werden overbelast om de boel bij elkaar te houden. In die ruimte zat een dikke laag vocht. Door een genetisch probleempje en door het vocht kon het bot daar niet groeien en hechtte zich dus ook niet aan het metaal van m'n prothese. Maar er was nog meer. Door alle operaties, röntgenfoto's pijnstillers en anti-biotica was er zoveel vergif in m'n lijf gekomen, dat m'n nieren daardoor een flinke opdonder hadden gekregen en m'n bloed nog vol zat met die rommel.

Één team begon met het genetische botgroeiprobleempje, een ander team nam het vocht en de prothese onder handen en het derde team ging aan de slag met m'n nieren. Ik voelde van alles: weer ging m'n hoofd heen en weer, of heftig achterover, dan m'n armen een stukje omhoog alsof ze werden opgetild. Dan voelde ik weer van alles in m'n buik en verkrampte die af en toe zo erg, dat m'n bovenlijf een stuk omhoog schoot. Het deed geen pijn, maar er gebeurde wel van alles. Het klopte ook met wat Haggai zag gebeuren.

Hij ziet dan 17 energiën die van allles doen en omdat zij er zo'n twaalf uren over doen en wij dat in ongeveer drie kwartier beleven, is het voor hem net een versnelde film. Hij heeft er vaak moeite mee om al die bewegingen te volgen. Aan het eind werd mijn rechtervoet rechtop gedraaid (die hangt bij mij om pijn te voorkomen altijd naar buiten) en het was net alsof iemand m'n knie aan de onderkant optilde en het been een hele tijd een beetje op en neer bleef bewegen. Dat gebeurde ook in het echt.

Al die bewegingen die ik ervoer kwamen me zo bekend voor van thuis, dat ik op een gegeven moment vroeg: "Hebben deze wezens mij al eens eerder geopereerd?" Haggai stelde de vraag op zijn beurt aan de wezens en moest toen even grinniken. "Ja," zegt hij, "goed dat je dit vraagt. Ze kennen je al zeven jaar en hebben al vaker aan je gesleuteld. Ze zeggen ook dat het heel goed is dat je nu eindelijk eens bij hen bent gekomen, want hier hebben ze de beschikking over zeer geavanceerde apparatuur en bij jou thuis niet. Dat is ook de reden dat ze zich zo goed konden voorbereiden, want ze hadden je 'dossier' al.

Als laatste werd ik helemaal in een apparaat gelegd, waarin m'n bloed helemaal werd gezuiverd van de gifstoffen. Ik had toen warmte- en koudeverschijnselen kunnen voelen, maar daar heb ik verder niets van gemerkt. En toen was het klaar. De eerste 72 uur kon het allemaal wat gevoeliger zijn (dat klopte inderdaad) en na een week of drie zou ik moeten gaan merken dat de pen vaster gaat zitten in de heup en de spierproblemen minder worden. Ik ben heel erg benieuwd.

Heel langzaamaan is de pen vaster gaan zitten, zonder dat daar verder iets aan gebeurde. Na vijf maanden zat hij weer helemaal vast...

Een vrouw van 61 heeft last van allerlei vervelende zaken. Een aantal helpers hebben haar verteld dat ze last heeft van "implantaten". Dat zouden dan entiteiten of andere energievormen zijn die haar voortdurend bestookten met ophitsende, negatieve teksten. Ook zetten die haar aan tot heftige scheld- en vloekpartijen tegen mensen die het haar moeilijk maakten. Ze voelt dat heel sterk als iets wat niet van haar is, maar wat ze ook niet tegen kan houden. In de reguliere zorg is dat bestempeld als "Gilles de la Tourette". Ze heeft er dagelijks last van.

Ze belt vanuit het ziekenhuis. Ze is opgenomen wegens een overdosis slaaptabletten, omdat ze er niet meer tegen kon: ze werd er stapelgek van en wou er een eind aan maken. Ik hoor een tamelijk onsamenhangend en hier en daar onwaarschijnlijk verhaal aan en weet niet goed of ik nu met een borderliner te maken heb, een "shopper" die aandacht zoekt bij allerlei therapeuten, of iemand die gewoon heel erg verward is. Ze is aan de anti-psychotica en ik adviseer haar om dat eerst in overleg met de arts redelijk af te bouwen, anders kan ik haar niet helpen. Ik houd wel een slag om de arm, want ik weet niet of dit voor mij wel een geschikte klant is.

Een paar weken later belt ze. Ze is weer thuis, maar is helemaal in paniek en weet niet meer wat ze moet doen, zo heftig is het met die stemmen. We maken een afspraak. Als ze hier is, laat ik haar eerst maar eens uitpraten en na zo'n twintig minuten zeg ik: "Nu heb je heel veel gepraat, maar ik heb nog niets over jezelf gehoord." Ze is even stil en begint dan weer op dezelfde manier. Weer onderbreek ik haar. Ik zit vlak tegenover haar en aard haar via de benen: ze begint heftig te schokken. Daarna gaat het gesprek meer over haar zelf...

Ik zeg haar dat ik niks geloof van die implantaten waar ze het voortdurend over heeft. Ik snap wel wat ze bedoelt, dat kan echt, maar dat is hier niet het geval. Ze staat gewoon veel te open voor de negativiteit die de mensheid door de eeuwen heen in de 4D laag heeft geprojecteerd. "Implantaten krijg je bij de tandarts", zeg ik. Ze kijkt me even verbaasd aan en dan moet ze lachen. Maar ze begrijpt me even later wel.

We gaan verder op de matras. Ze voelt dat die "Gilles de la Tourette" aan de rechterkant in haar buik zit. Ik leg m'n hand daar op en vraag: "Hoe graag wil je dat kwijt?" Eerst krijg ik een bijna zakelijk antwoord, maar daar neem ik geen genoegen mee. Ik wil dat ze voelt hoe graag ze dat kwijt wil en die emotie wil ik horen in haar stem. Na een paar keer is dat zover. Dan vraag ik wanneer ze dat kwijt wil en weer moet ik een paar keer vragen, voordat ik die heftige overtuiging in haar antwoord hoor. "Nu!" roept ze dan heel hard.

"Pers het maar in m'n hand" zeg ik. Ze perst en perst en als ik zie dat ze op haar piek zit, grijp ik het vast en ruk het er met een enorme schreeuw uit (Siberische sjamanenhealing). Ze schrikt er van, schokt even en voelt dat er iets uit haar is getrokken. "Zo," zeg ik, "dat was Gilles, maar er zit nog een restje". We doen het nog een keer, weer die schreeuw en dan zeg ik: "Oké en dat was Tourette..."

Vier weken later is ze weer bij me: ze heeft sinds de vorige behandeling helemaal geen last meer gehad...

Hij heeft in z'n jonge jaren, toen hij beroepsmilitair was, een korte affaire gehad met een meisje uit een woonwagenkamp, het meisje werd zwanger en hij werd door haar familie gedwongen om te trouwen. Vervolgens is hij financieel helemaal uitgekleed en kon daar niets tegen doen, zelfs de politie was bang voor deze mensen.

Op een gegeven moment is hij gevlucht en was hij een poosje ondergedoken. Daarna heeft hij weer een leven opgebouwd en een busje gekocht voor z'n werk. Hij dacht dat de familie van het meisje hem inmiddels vergeten was. Maar door een ongeval kwam hij in het ziekenhuis en toen hij weer naar huis zou en in z'n busje stapte, stond die familie ineens weer om hem heen. Hij deed gauw de deuren op slot, maar ze sloegen de hele bus met staven en knuppels kort en klein. Hij was heel wat gewend, maar tot dat moment nog nooit zo bang geweest voor z'n leven.

Weer onderduiken, weer een leven opgebouwd en is later een juwelierszaak begonnen. Toen dat een beetje liep, kreeg hij op een ochtend direct na het openen van de zaak bezoek: die familie was er weer en heeft de hele zaak leeggehaald. Ook daarna zijn er nog diverse bedreigingen geweest. Nu, jaren later, is hij nog steeds vreselijk alert op alles om hem heen. Om elke hoek kan weer iemand van die familie tevoorschijn komen. Het belemmert hem compleet om te genieten van het leven.

Hij is van dat meisje gescheiden, weer getrouwd met een ander, opnieuw gescheiden en inmiddels heeft hij weer een nieuwe vriendin, maar durft zich niet aan haar te hechten. Hij heeft ook al jaren lang last van nachtmerries: die familie komt dan weer langs en dan wordt hij badend in het zweet en schreeuwend wakker. Of ik daar iets aan kan doen...

Tja, wat nu? Hij zit zo vreselijk in z'n verstand, dat een heleboel technieken al bij voorbaat afvallen. Ik kan wel met hem gaan praten, maar hij snapt het allemaal donders goed, dat hoef ik hem echt niet uit te leggen. Het enige wat ik kan bedenken is een energiebehandeling, waarbij ik gedurende drie kwartier niets anders doe dan energie via m'n Ka-kanaal bij mezelf naar binnen trekken en die via m'n handen en zijn hoofd door hem heen stuwen. Voor hem is dat gemakkelijk: hij hoeft alleen maar rustig te liggen.

Het resultaat: hij wordt rustig en leeg in z'n hoofd. Na twee behandelingen reageert hij in het dagelijkse leven veel minder opvliegend en na drie behandelingen heeft hij helemaal geen nachtmerries meer. Bij de vijfde behandeling geeft hij aan dat het behoorlijk goed met hem gaat. Daarna mailt hij dat hij de volgende afspraak graag wil verzetten en later wel met een nieuw voorstel komt.

Ik heb nooit weer iets van hem vernomen. Zou het nu nog steeds zo goed met hem gaan, of is die familie weer langs geweest? Ik hoop van harte dat dat laatste niet het geval is...