Confrontatietherapie - Nieuwetijdsgenezen

Bewust worden van je gedrag en verkeerde reacties, gedragspatronen aanpassen, assertiviteit verhogen.

Confrontatietherapie lijkt een beetje op een rollenspel, maar gaat wel een stapje verder. Dit is vaak nodig als je met een enorme blokkade worstelt en je daar bijna met geweld door heen moet. Meestal heeft dit te maken met langdurig opgekropte emoties, die door de tijd heen zo hoog zijn opgelopen, dat je er - zonder dat je het weet - heel erg bang voor bent geworden dat het allemaal los komt.

Maak maar eens een grote stuwdam in een klein riviertje. Het water hoopt zich aan de andere kant heel langzaam op, maar bij een eventuele doorbraak van de dam zijn de consequenties allemaal nog te overzien. Als er na een paar jaar een enorm stuwmeer is ontstaan, moet je er niet aan denken dat de dam doorbreekt: dan heb je het niet meer onder controle. Veel mensen ervaren dat als angst voor de onbeheersbare krachten die ze in zich voelen, maar het is niet meer dan de angst om de controle te verliezen.

Voordat we beginnen, maken we eerst hele goede afspraken: er zijn natuuurlijk altijd grenzen en die moeten we van elkaar respecteren. Ik ga je daarna confronteren met die opgekropte emoties. Stapje voor stapje maak ik je duidelijk waar je werkelijk mee zit en dat je heel erg bang bent dat dat los komt. Dan ga ik je uitnodigen, uitdagen of provoceren. Ik doe datgene wat nodig is om de bom gecontroleerd te laten ploffen en kan daarin heel ver gaan. Als het moet, dan haal ik met liefde het bloed onder je nagels vandaan...

Het kan zijn dat ik je ga uitschelden, dat ik aan je armen of benen ga rommelen en je uitermate irriteer, of ik ga heel hard schreeuwen en dingen zeggen die je eigenlijk niet wilt horen. Soms ga ik daarbij keihard op de trommel slaan of zet ik hele harde, heftige muziek op. Ik zie dan aan je reacties wel of ik de goede kant op ga. Soms trek je een kussen over je hoofd, omdat je niet wilt horen wat ik zeg. Dat betekent dat ik dan goed zit en er nog een schepje boven op moet doen. Ook zie ik vaak vuisten ontstaan, eerst zachtjes, maar later worden de knokkels wit en ook dan weet ik dat ik goed zit, maar dan moet ik wel oppassen. Of ik zie je gezicht rood worden, of de mondhoeken gaan betrekken, of je gaat op een hele intense manier ineens dwars door me heen kijken: allemaal fysieke signalen die mij vertellen welke kant ik op moet.

Ik voer de druk zo ver op, dat je het op een gegeven moment niet meer houdt. Ineens komt alles er uit. Je huilt intens, je raast, schreeuwt of tiert, je begint het matras en het kussen te verbouwen. je gaat intens trillen of schudden, of je vliegt mij naar de keel... Het maakt me niet uit, als het er maar op de één of andere manier uit komt. Daarna is er tijd voor het ontladen en raak je alles kwijt wat je al die jaren al dwars zat.

Vervolgens rakel ik het verdriet in je op, want dat zit er vrijwel altijd achter. En als het verdriet er uit is, mag je nog even lekker liggen met een bijzonder muziekje of een klankschaal op je buik. Dat brengt je weer bij je hart. En als dat nog niet helemaal lukt, dan doet een knuffel vaak ook wonderen...

Het is over het algemeen een gigantische bevrijding. Meestal is de reactie aan het eind: "Goh, had ik dit maar tien jaar eerder gedaan".